Kiedyś widziałem największy na świecie posąg leżącego Buddy i wiele innych. Nie jestem jednak buddystą, jestem zwyczajnym agnostykiem jak wielu ludzi. Co do religii to uważam, że to najgorsze i najniebezpieczniejsze paskudztwo jakie ludzkośc mogła sobie wymyslec. Nie wierzę też w przeznaczenie, ani inne temu podobne bzdety.

    Troche piszemy na tej platformie o bezpieczeństwie i zastanawiamy się jak to wszystko ugryżc. Opowiem Wam teraz o innym moim wyposażeniu bezpieczeństwa niż crashpady, oczojebne kurtki, certyfikowane protektory i drogie kaski, czy abs-y. O dobrej energii. O zwiazku przyczynowo - skutkowym. O czymś co buddyści nazywają kamma-vipaka.

    Moje jezdżenie wyglądało i wygląda na prawdę różnie. Porobiłem nieraz trochę różnej wiochy pławiąc się w mrocznej aurze mordercy, psychopaty i samobójcy. Nie latam też jakoś wyjątkowo spokojnie, chociaż teraz te nowe przepisy nieco mnie uspokoiły i zmusiły do szukania specjalnych miejsc, w których mogę się wyszalec. A nie oszukujmy się - ja wyjeżdżając na motocyklu łamie przepisy wielokrotnie i regularnie można powiedziec, że ciągle. Z każdego przelotu powiniennem teoretycznie wrócic bez prawka i dowodu rejestracyjnego. Jak wielu z nas.

    Temat dobrej karmy na motocyklu zaczął się u mnie od pewnego prostego gestu, którego nie zauważyłem u innych motocyklistów. Gest ten wykunuje zawsze, kiedy zajeżdżam przed światłami na czoło peletonu, a zwykle omijam nawet jedno auto. Machnięcie ręką, coś jakby takie dzięki-sorry. Dlaczego tak ? Ano dlatego, że mnóstwo czasu spędzam w samochodzie i jak każdego Polaka gdzieś tam w środku wkurza mnie, że ktoś mi zajeżdża drogę, albo cwaniakuje w inny sposób. Takie machnięcie dłonią spuszcza cisnienie u 99 procent kierowców. Likwiduje ich poczucie krzywdy i wrażenia, że nawet na głupich światłach ktoś stara się ich wydymac i zając ich miejsce w kolejce. Polacy są narodem dosyc sfrustrowanym i agresywnym i czasem im się przelewa. Wolę, żeby nie wylewało się to na mnie. Walic się po ryjach to lubiałem jak miałem dwadzieścia lat.

    Czy zatem robię to dla nich, bo jestem taki troskliwy, zajebisty i wspaniałomyślny? Nie, robię to tylko dla siebie. Żyjemy na drogach w symbiozie i chcąc nie chcąc musimy współpracowac. Zajebiści kozacy, mistrzowie kierownicy którzy tego nie ogarniają leżą już, albo wkrótce wylądują dwa metry pod ziemią. Bezmyślna napierdalanka po mieście na max odkręconej manecie już mi nie imponuje.

    Nikogo nie zamierzam namawiac, żeby czymkolwiek komukolwiek machał. Mam to w dupie. Już od dawna nie próbuje zbawiac świata. Często jednak czytam i sam tak na początku uważałem, że prawdopodobnie wkrótce sprzątnie mnie z tego świata właśnie jakaś puszka. A tak naprawdę to tylko raz, czy dwa podczas tych prawie pięcdziesięciu tysięcy kilometrów na motocyklach musiałem wyhamowac awaryjnie i miałem wrażenie, że to raczej pasażerowie samochodu bardziej obsrali się ze strachu niż ja. Nie doświadczam prawie w ogóle agresywnych zachowań skierowanych wobec mojej osoby na drogach, ani nie rejestruję wobec mnie wymuszeń pierwszeństwa. A nie jeżdżę pięcdziesiąt na godzinę, nie. Jeśli wiem, że mnie nikt nie nagra, ani nie wyskoczy mi przed motor z lizakiem - zapierdalam ile fabryka dała.

     Nie walę też do odciny wieczorem pod blokiem, nie palę gumy ludziom pod oknami. Latam na autostradzie między samochodami, czasem z dwiema pakami na zegarze, ale nigdy  nie na przysłowiowa żyletkę. Próbuję traktowac innych użytkowników tak jakbym chciał, żeby traktowano mnie. Jako partnera na drodze, na której wszyscy musimy się jakoś pomieścic.

    Tak jak to buddyści mawiają Twoja dobra karma wróci do Ciebie jako dobra, a złą otrzymasz spowrotem jako zło. Jak wspominałem uważam wszystkie religie świata za jedną wielką kupę gówna, ale każda ma w swoim programie parę takich mądrych sentencji. Ten o karmie ma dla mnie jako dla motocyklisty wyjątkowy wydżwięk, bowiem wystarczy, że ktoś mnie trąci zderzakiem i jest spora szansa, że od razu napotkam swego stwórcę.

   A do tego raczej mi się na razie nie spieszy.

   Wszyscy czujemy podświadomie, że inni będą traktowac nas w sposób jaki traktujemy ich. To atawistyczne i naturalne. Na motocyklu jednak często zapominamy o tym, że przemoc rodzi przemoc i może kiedyś doprowadzic do sytuacji złej dla nas w skutkach. Znam to doskonale, mnie także moc ukryta w manetce odbiera rozum. Ciężko ucywilizowac ten strzał endorfin i zalew serotoniny kiedy sprzęt z rykiem ciągnie nas za nadgarstki. Motor ze swoimi nadludzkimi możliwościami to nic innego jak naturalny narkotyk i normalne jest, że się mu ulega.

    Myślę, że dla mnie superważne są dwie rzeczy. Po pierwsze respektowanie prawa innych do świętego spokoju, a po drugie dawanie w palnik głównie tam gdzie najbezpieczniej można w palnik dac. Oczywiście, każdy ma swój pogląd na te rzeczy i swój rozum, ale mnie już po prostu czasem męczy zwalnie winy za niebezpieczeństwo na drodzę na innych, którzy niby ciągle nam zagrażają.